Volumeใคร   Volumeมัน

วงปี่พาทย์มอญเด็กนักเรียน สำหรับผมแล้วนั้น มันคือหนามยอกเอาหนามบ่ง

     ต่อเนื่องจากเมื่อฉบับที่เเล้วหลังจากที่ผมได้เขียนเรื่องการรับงานปี่พาทย์เเล้วตัดราคากันไปมาเเถวๆย่านฝั่งธนบ้านผม ตั้งเเต่เมื่อ 20 กว่าปีที่เเล้วจนถึงปัจจุบันนี้ก็ยังมีอยู่ให้เห็นกันเหมือนเดิมเเละบ่อยครั้งก็จะมีมาประณามกันให้เห็นอยู่ในโลกโซเชี่ยล ซึ่งตรงนี้การเเก้ปัญหาผมบอกตรงๆว่ามันยากมากเพราะจะว่ากันจริงๆเเล้วสังคมไทยคนส่วนใหญ่ก็จะมีเเต่การเเก่งเเย่งชิงดี ตัวใครตัวมันต่างก็ต้องดิ้นรนหาเงินมาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องตัวเองกันอยู่นานเเล้ว จะมีก็ส่วนน้อยจริงๆที่จะทำอะไรเพื่อคนอื่นๆหรือสังคมเป็นหลัก        

     เรื่องการรับงานตัดราคาจะว่าไปแล้วมันคงเป็นเรื่องไม่มีใครผิดหรือถูกเพร่ะคำว่า Volume ในใจเเต่ละคนย่อมตั้งมาไม่เท่าเทียมกันอยู่เเล้วครับ มันคงมีเพียงเเค่ความเหมาะสมกับเเต่ละบุคคลหรือเเต่ละวงมากกว่า บางวงมีนักดนตรีระดับปานกลางก็อาจจะจ่ายค่าตัวคนละ 400 บาท 10 คนก็ 4000 บาทตัวโต้โผบวกค่ารถค่าเครื่องอีก 2000 บาทรวมเป็น 6000 บาทต่อ 1 เวลา ซึ่งราคานี้ผมว่าคงเป็นราคาที่รับกันทั่วไปในปัจจุบันนี้สำหรับวงปี่พาทย์มอญเครื่องคู่ ในเเถวย่านฝั่งธนฯ บ้านผมเองนะครับ แต่ถ้าในบางวงโต้โผอาจจะจ่ายค่าตัวคนละ 500บาทหรือ 600 บาทต่อ 1 เวลา ราคาของวงนั้นก็ต้องกระเถิบขึ้นไป 8000 บาทเป็นอย่างน้อย แต่บางวงก็อาจจะใช้เด็กๆหัดใหม่ค่าตัวเด็กๆก็คงไม่เกิน 200 บาทต่อคน วงนั้นก็อาจจะรับในราคา 4000 บาทหรือต่ำกว่านิดหน่อยก็เป็นไปได้ แต่เมื่อไปรับราคาแบบนี้ในวัดต่างถิ่นมันก็จะกลายเป็นตัดราคาวงปี่พาทย์ที่เขาทำประจำอยู่ในวัดนั้นๆ ซึ่งสรุปได้ว่า Volume ของเเต่ละวงมันไม่เท่ากันนั่นเเหละครับ 

     ที่ผมเขียนมาเเบบนี้ใช่ว่าผมจะสนับสนุนหรือเข้าข้างวงที่รับราคาถูกกว่าหรือต่ำกว่านะครับ แต่เป็นเพราะผมเริ่มที่จะเข้าใจวงปี่พาทย์ที่มีระดับฝีมือที่อ่อนกว่าหรือเด็กกว่า ลองคิดในมุมกลับกันว่า ถ้าเราเอาเด็กๆหัดใหม่มาออกงานเเล้วรับราคาเท่าผู้ใหญ่ที่มีฝีมือเหนือกว่าก็คงจะไม่มีใครหางานวงเราเเน่ๆใช่ไหมครับ ในอดีตวงผมเองก็เคยโดนปี่พาทย์ต่างจังหวัดเข้ามารับราคาวัดราษฏร์บำรุงราวกับว่าของในสต๊อคกำลังจะบูดประมาณไส้กรอกไก่รมควันถุง 1 กิโลกรัม ราคา 120 บาท ลดเหลือ 79 บาท ประมาณนั้นเลยครับ เเต่มันเเย่ไปกว่านั้นคือเวลาวัดมีงานเทศมหาชาติหรือทำบุญกระดูกรวมญาติช่วงสงกรานต์วงผมก็ต้องไปตีให้ฟรีๆจนกระทั่งทุกวันนี้ก็ยังต้องให้เด็กๆไปทำอยู่ มันจึงเป็นเเรงบวกกระตุกต่อมโมโหของผมไปยิ่งนัก นึกอยากจะกระซวกไส้คุณโต้โผวงเหล่านั้นเอาออกมาทำหนังเรียดกลองให้รู้เเล้วรู้รอดไปเลยครับ เเละผมก็ทราบดีว่าวงที่เข้ามาเเย่งงานที่วัดประจำของผมฆ้องมอญ 5 วงหรือ5 โค้งมีตีเป็นอยู่เเค่ 2 วงที่ เหลือก็ลิปซิงค์กันไปเกือบทั้งหมด เอาเเค่ตั้งเครื่องให้มันเยอะๆเข้าไว้ ประดับไฟให้พรึบพรับสวยงาม แถมมีป้ายโฆษณาสปอนเซอร์ประจำให้ดูดีมีมาตราฐานเท่านั้นเองครับ มันจึงทำให้ผมเลิกรับงานประจำที่วัดราษฎร์บำรุงเเห่งนี้ คือถ้ามีเข้ามาผมก็จะโยนให้วงลูกศิษย์ผมทำไปครับ ส่วนผมก็จะเจาะจงรับเเต่งานนอกวัดสนนราคาไม่อยากพูดถึงเขียนถึงเเค่หลักหมื่นกลางต่อ 1 เวลาครับผม

     เห็นได้ว่าผมเองก็ไม่ได้สนับสนุนพวกที่รับงานถูกกว่าเเต่ผมพยายามมองโลกดนตรีไทยให้สวยงามเข้าไว้ มันดีกว่าที่จะมองเขาในเเง่ไม่ดีครับ  ส่วนทางเเก้ที่ผมเห็นมันมีให้ผมเลือกอยู่ 2แบบ ก็คืออย่างเเรกเราไปผูกราคากับเจ้าหน้าที่วัดหรือ ส.ป.ร. นั่นเเหละครับ ให้เขามีส่วนได้กับเราในราคาที่บวกขึ้นไป เท่าไหร่ก็เรื่องของเขาเพียงเเต่เลิกงานเคลียร์เงินมาให้เราตามราคาที่เราตั้งไว้เท่านั้นเอง ง่ายๆว่าให้สัปเหร่อรับงานให้นั่นเเหละครับ ซึ่งตรงนี้ผมคิดว่ามีหลายๆวงที่ทำอยู่เเล้วเเหละครับ  

     ส่วนอย่างที่2 ที่ผมเลือกที่จะทำมากกว่าก็คือสนับสนุนวงเด็กนักเรียนตามโรงเรียนลูกศิษย์ของผมเอง ซึ่งวิธีนี้มันคือวิธีการที่เรียกว่าหนามยอกเอาหนามบ่งครับ ขออนุญาตเขียนหยาบๆเลยว่า มึงมาถูกเท่าไหร่กูสามารถมาถูกได้เท่าๆมึง เพราะเด็กนักเรียนได้ค่าตัวคนละ 200 บาทก็ดีใจยันผู้ปกครองเเล้วละครับ ยิ่งเด็กๆผู้หญิงระดับประถมเเต่งชุดนักเรียนตีด้วยมันก็ดูดีขึ้นไปอีกครับ เเละคราวนี้ก็จะถึงกาลอวสานวงปี่พาทย์เเดนไกลที่ชอบมารับราคาตัดหน้าเเบบถูกๆอย่างเเน่นอนครับ เเถมยังเป็นการส่งเสริมเด็กนักเรียนให้ได้มีส่วนร่วมสืบสานดนตรีไทยเเละส่งเสริมให้เด็กได้มีอาชีพเสริมด้วยการใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ และท้ายที่สุดเขาก็จะเห็นคุณค่าของดนตรีไทยยามเมื่อพวกเขาเติบโตต่อไปในภายภาคหน้า เเละที่สำคัญเขาก็จะรู้ว่าอาชีพดนตรีไทยนั้นก็สามารถเป็นอาชีพที่ทำมาหาเลี้ยงปากท้องตัวเองได้ด้วยครับ

                                                                                                             ขุนอิน